Sinds de decentralisaties zien we dat de beleidsruimte van de gemeenten ten aanzien van de Wmo door nieuwe wet- en regelgeving, soms naar aanleiding van rechterlijke uitspraken, afneemt. Voorbeelden zijn de invoering van het abonnementstarief, de AMVB reële tarieven en het resultaatgericht indiceren. Deze ontwikkelingen betekenen vaak dat het eigen beleid moet worden aangepast. Bij resultaatgericht indiceren betekent dit dat vervolgstappen pas duidelijk worden zodra de wetgeving duidelijk is.

Met de start van overlegtafels is de kwaliteit van de indicering voor specialistische voorzieningen verbeterd. Door de indicatiestelling te bespreken op de overlegtafels creëren we eenduidigheid in de indicatiestelling, een moment van reflectie op complexe problematiek en vooral een goede match tussen de zorgbehoefte en het aanbod van de zorgaanbieders.

Om misstanden in de zorg op te sporen en de inwoner te beschermen tegen een malafide aanbieder, is er toezicht op de Wmo. Het aantal, de omvang en de complexiteit van de toezichtzaken in het sociaal domein neemt de afgelopen jaren toe. Deze ontwikkeling is groter dan verwacht. We zien de opkomst van de georganiseerde fraudeur in de Wmo en Jeugdhulp, en de verbinding met fraude en ondermijning in andere sectoren. Toezicht levert in toenemende mate een zinnige bijdrage aan de kwaliteitsontwikkeling van de Wmo.